Η έκδοση των απομνημονευμάτων του Μπαράκ Ομπάμα ομολογουμένως παρουσιάζει τεράστιο πολιτικό και ιστορικό ενδιαφέρον καθώς ακόμη και μέσα από την υποκειμενική ματιά του πρώην πλανητάρχη η κοινή γνώμη μπορεί να συνειδητοποιήσει για άλλη μια φορά τον τρόπο με τον οποίο δρουν στο διεθνές στερέωμα οι μεγάλες δυνάμεις και ιδίως οι ΗΠΑ όσο και αν προσπαθεί μάταια να εξωραΐσει την εικόνα τους ο Ομπάμα.
Για τον Ελληνικό λαό τα απομνημονεύματα Ομπάμα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία γιατί εκεί ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ παρουσιάζει από τη σκοπιά της Ουάσιγκτον τα όσα βιώσαμε κατά τα πέτρινα μνημονιακά χρόνια.
Όπως αναφέρει ο Ομπάμα «τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας δεν ήταν τίποτε καινούργιο…… Παρ’ όλα αυτά,…οι διεθνείς χρηματαγορές χρηματοδοτούσαν ευχαρίστως τα διαρκώς αυξανόμενα ελλείμματα της Ελλάδας…». Και συνεχίζει: «Ηγέτες όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί ……παρατήρησα ότι σπανίως ανέφεραν το γεγονός ότι οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας, ή ότι μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου χρέους των Ελλήνων είχε πάει για την αγορά γερμανικών και γαλλικών εξαγώγιμων προϊόντων – γεγονότα που θα μπορούσαν να καταστήσουν σαφές στους ψηφοφόρους τους το γιατί η διάσωση των Ελλήνων από τη χρεοκοπία ισοδυναμούσε με διάσωση των δικών τους τραπεζών και βιομηχανιών». Για να καταλήξει με νόημα «Ίσως φοβόντουσαν ότι αυτή η παραδοχή θα έστρεφε την προσοχή των ψηφοφόρων από τις αποτυχίες των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στις αποτυχίες των Γερμανών και Γάλλων αξιωματούχων που είχαν επιφορτιστεί με την ευθύνη της εποπτείας των τραπεζών» (Τα Νέα-in.gr 16/11/2020)
Από το παραπάνω απόσπασμα αποδεικνύεται με τα λόγια του ίδιου του Ομπάμα:
Πρώτον ότι με τα μνημόνια διασώθηκαν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και βιομηχανίες και όχι βεβαίως ο Ελληνικός λαός όπως έλεγαν και συνεχίζουν να διαλαλούν οι κάθε λογής απολογητές των μνημονίων
Δεύτερον ότι η υπερχρέωση των Ελλήνων και ο δανεισμός τους πήγε στην αγορά γερμανικών και γαλλικών βιομηχανικών προϊόντων.
Τρίτο ότι οι εποπτικές αρχές της ΕΕ παρότι έβλεπαν τον δανειακό εκτροχιασμό της Ελλάδας έκαναν τα στραβά μάτια.
Στη συνέχεια των απομνημονευμάτων του ο Ομπάμα αναφέρεται στην πολιτική της λιτότητας και της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής που επέβαλε το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε, πολιτική η οποία όχι μόνο δεν έλυσε τα οικονομικά προβλήματα της χώρας αλλά αντίθετα επιδείνωσε την κατάσταση και οδήγησε σε φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού. Μάλιστα ο πρώην πλανητάρχης αποκαλύπτει ότι η επιλογή της συγκεκριμένης αποτυχημένης συνταγής του μνημονίου έγινε εν γνώσει των δανειστών και κυρίως της γερμανικής ηγεσίας και είχε ως στόχο την τιμωρία του Ελληνικού λαού. Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό ο Ομπάμα αναφέρεται στα γνωστά θεσμικά ελλείμματα της ευρωζώνης και στην αδυναμία των Βρυξελλών να διαμορφώσουν έγκαιρα μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην ΕΕ.
Στα Απομνημονεύματά του λοιπόν ο Ομπάμα επιβεβαιώνει και αυτός με τη σειρά του ότι το ελληνικό χρέος ήταν και παραμένει επονείδιστο, καθώς δημιουργήθηκε μετά από συμπαιγνία των ίδιων των δανειστών οι οποίοι αξιοποίησαν τα δανειακά κεφάλαια όχι βεβαίως για να στηριχθεί η ελληνική οικονομία αλλά για να εξυπηρετήσουν την αύξηση των γερμανογαλλικών εξαγωγών βιομηχανικών και άλλων προϊόντων στην Ελλάδα. Και εν συνεχεία οι δανειστές με τα μνημόνια τελικά διέσωσαν τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.
Έτσι ο Ομπάμα λέει αυτά που είχε ήδη ομολογήσει ο τότε πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλόντ Γιούνκερ ο οποίος από το 2010 είχε πει ότι γνώριζε τόσο αυτός όσο και οι εποπτικές αρχές της ΕΕ την ελληνική υπερχρέωση και δεν μιλούσε γιατί ήξερε ότι οι Έλληνες με τα δανεικά αγόραζαν γαλλογερμανικά προϊόντα. Ειδικότερα όπως έχω ήδη αναλύσει από το 2011 στο βιβλίο μου «Το μνημόνιο της χρεοκοπίας και ο άλλος δρόμος – Πειραματόζωον η Ελλάς» (σελ. 548), ο Γιούνκερ σε δηλώσεις του που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Κέρδος» στις 9/10/2010 (σελ. 3) είχε πει επί λέξει:
«Οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση που την έπληξε στις αρχές του χρόνου», «ήταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφτανε, διότι συζητούσαμε οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Επιτροπή και εγώ ο ίδιος για τις προοπτικές αυτού που δεν ήταν τότε γνωστό όπως αυτό που αποκαλούμε ελληνική κρίση». Και συνέχισε με ιδιαίτερα αποκαλυπτικό τρόπο: «Ήξερα ακόμη ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημοσίως αυτό που γνώριζα».
Έτσι, λοιπόν, ο Γιούνκερ συνομολόγησε από το 2010 με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο τις ευθύνες των «εταίρων» μας για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, επιβεβαιώνοντας ότι η ίδια η υπερχρέωση της χώρας, που προέκυψε μετά την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, οφείλεται σε παράνομες ενέργειες των εποπτικών Αρχών της ΕΕ που, αν και γνώριζαν ότι η χώρα παραβιάζει τα κριτήρια δημοσιονομικής πειθαρχίας του Συμφώνου Σταθερότητας και του Μάαστριχτ, εντούτοις έκαναν τα «στραβά μάτια» προκειμένου να συνεχίζεται η απρόσκοπτη εξαγωγή γερμανικών και γαλλικών καταναλωτικών προϊόντων και βιομηχανικού εξοπλισμού στη χώρα μας.
Η παραπάνω παραδοχή του Γιούνκερ επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όλους εμάς που από το 2010 επιμέναμε -κόντρα στον ιδεολογικοπολιτικό μονόδρομο που επιβλήθηκε στη χώρα- ότι τα ελληνικά δημοσιονομικά ελλείμματα και χρέη οφείλονταν κυρίως στα θεσμικά ελλείμματα και τις δομικές ανεπάρκειες της ίδιας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης και στον τρόπο λειτουργίας της ενιαίας αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού στο πλαίσιο της ΕΟΚ και μετέπειτα της ΕΕ και, δευτερευόντως, στις παθογένειες και τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας.
Λίγα χρόνια μετά, συγκεκριμένα στις 11 Ιουλίου 2014, είχα την ευκαιρία να βρεθώ τετ α τετ με τον Γιούνκερ στις Βρυξέλλες, όταν αυτός ήρθε να μιλήσει ως υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν στους Ευρωπαίους Αντιφεντεραλιστές, στους οποίους συμμετείχα ως Ευρωβουλευτής και Αντιπρόεδρος της Πολιτικής τους Ομάδας. Ρώτησα, λοιπόν, δημοσίως τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ αν ίσχυε πράγματι η παραπάνω δήλωσή του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κέρδος», δήλωση που του διάβασα αυτολεξεί.
Πράγματι, ο Γιούνκερ δημοσίως παραδέχτηκε ότι έκανε τις δηλώσεις αυτές και εν συνεχεία «κάρφωσε» τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς και τους Έλληνες υπουργούς Οικονομικών της περιόδου εκείνης, γιατί, όπως είπε, τους είχε προειδοποιήσει για την άσχημη κατάσταση της χώρας.
Ακολούθησε στις 7 Δεκεμβρίου 2017 ο τότε Πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ ο οποίος απαντώντας σε Ερώτηση-Παρέμβασή μου ομολόγησε ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής της Ευρωβουλής ότι τα μνημόνια έσωσαν τις ξένες τράπεζες λέγοντας επί λέξει :«Τα πρώτα χρόνια έγιναν λάθη και στα πρώτα προγράμματα αυτοσχεδιάσαμε. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσαμε τις τράπεζες ήταν δαπανηρός και μη αποτελεσματικός. Είναι αλήθεια ότι στόχος ήταν να σωθούν οι επενδυτές εκτός Ελλάδας» (the pressroom.gr 7/12/2017)
Από το 2010 υποστηρίζουμε ότι το ελληνικό χρέος είναι επονείδιστο καθώς τα δανειακά δεν πήγαν υπέρ του λαού και του τόπου αλλά για τη στήριξη της βιομηχανίας της Γαλλίας και της Γερμανίας που προχωρούσαν σε εξαγωγές των προϊόντων τους στην Ελλάδα τα οποία αγόραζαν οι Έλληνες καταναλωτές με τα δανεικά που χορηγούσαν οι γαλλογερμανικές τράπεζες στην ελληνική οικονομία. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε είχαμε πει ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο η Ελλάδα μπορούσε να προχωρήσει σε λογιστικό έλεγχο του χρέους και διαγραφή του επονείδιστου χρέους αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τις γαλλογερμανικές τράπεζες. Αντ΄ αυτού όμως τα συστημικά ελληνικά κόμματα δέχτηκαν τα μνημόνια και τις επονείδιστες δανειακές συμβάσεις μετέτρεψαν το ελληνικό χρέος έναντι των ιδιωτικών τραπεζών σε χρέος έναντι των κρατών της Ευρωζώνης και μάλιστα με εφαρμοστέο το αγγλικό δίκαιο και με άρση της ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας με την οποία ήταν κατοχυρωμένη η δημόσια περιουσία. Αποτέλεσμα η διάσωση των δανειστών, η φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Καθ΄ όλη τη διάρκεια της θητείας μου σε Βουλή και Ευρωβουλή έδωσα τη μάχη για τη διαγραφή του επονείδιστου χρέους. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε είχα καλέσει και την τότε κυβέρνηση Τσίπρα να αξιοποιήσει τον Κανονισμό της ΕΕ 472/2013 που προβλέπει τη διενέργεια λογιστικού χρέους. Εις μάτην όμως μια και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, τελικά σάλπισε ισπανική υποχώρηση και έφερε το τρίτο μνημόνιο.
Κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία την οποία μας θύμισε ιδιαίτερα γλαφυρά ο Ομπάμα στα Απομνημονεύματά του.
Καθώς όμως φουντώνει η πανδημία λόγω κορονοϊού η διαγραφή χρέους έρχεται και πάλι στο προσκήνιο.
