Μετά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για τη δήθεν διάσωση της Ελλάδας, ο υπουργός Οικονομικών της Γερ�μανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με μια σκληρή δήλωση, έσπευσε να θέσει τέλος σε τυχόν παρεξηγήσεις. Με κυνικό και σαφή τρόπο επισήμανε ότι «ένα κράτος με προβλήματα που ζητά τη βοήθεια των εταίρων του θα πρέπει σε αντάλλαγμα να εκχωρήσει ένα μέρος της εθνικής του κυριαρχίας στην ΕΕ» (Η Αυγή, 28/7/2011, σελ. 1).
Επί της ουσίας, επανέλαβε ανάλογη δήλωση του προέδρου του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος, με τη σειρά του, είχε ήδη επισημάνει ότι η δήθεν διάσωση της Ελλάδας οδηγεί σε περαιτέρω περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας.
Γιώργος Παπανδρέου: Ο πρώτος διδάξας
Οι παραπάνω δηλώσεις των εκπροσώπων των δανειστών στην ουσία αποτελούν συνέχεια αντίστοιχων δηλώσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Έτσι, στις 11 Φεβρουαρίου 2010, όταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με δήλωσή του έδωσε πολιτική στήριξη στην Ελλάδα επιβάλλοντας ταυτόχρονα τριπλή βαριά επιτήρηση από Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ αλλά και ΔΝΤ, ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε με κυνικό τρόπο: «Είμαστε σε σκληρή επιτήρηση, χάνουμε μέρος της κυριαρχίας μας» (Ελευθεροτυπία,12/2/2010, σελ.1).
Στο πλαίσιο αυτό, με τη δανειακή σύμβαση Ελλάδας – κρατών Ευρωζώνης – ΔΝΤ και το Μνημόνιο επιβλήθηκε περαιτέρω περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας της χώρας.
Η δανειακή σύμβαση
Η δανειακή σύμβαση Ελλάδας – κρατών Ευρωζώνης είναι πρωτοφανής για τα παγκόσμια δεδομένα και συνιστά ευθεία παραβίαση της συνταγματικής τάξης της χώρας μας. Πρόκειται για μια αποικιοκρατική σύμβαση, η οποία επιβάλλει ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό δίκαιο, κηρύσσει τα ελληνικά δικαστήρια παντελώς αναρμόδια για την επίλυση των σχετικών διαφορών που ενδεχόμενα θα ανακύψουν από την εν λόγω σύμβαση και περιορίζει σημαντικά την εθνική μας κυριαρχία.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το άρθρο 14.5 της δανειακής σύμβασης, «ο Δανειο�λήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».
Μάλιστα, σύμφωνα με το σημείο 11 του υποδείγματος νομικής γνωμοδότησης που υπέγραψε ήδη η ελληνική πλευρά, «ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης – συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή δια�δικασία σχετικά με τη Σύμβαση».
Αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση μη εξόφλησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας μας, τα κράτη της Ευρωζώνης μπορούν να κατάσχουν και να εκπλειστηριάσουν ακόμη και τα ακατάσχετα περιουσιακά στοιχεία της πατρίδας μας, ανυπολόγιστης υλικής και πολιτιστικής αξίας, συμπεριλαμβανομένων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Μνημόνιο – τρόικα
Με το Μνημόνιο, η ελληνική πλευρά δεσμεύτηκε, επίσης, να μην προχωρά στη χάραξη και εκτέλεση πολιτικής που δεν αναφέρεται στο Μνημόνιο χωρίς τη συγκατάθεση του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων δανειστών της. Αυτό σημαίνει παραίτηση από την κυριαρχία για άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής.
Ταυτόχρονα,με το Μνημόνιο εκχωρούνται κυριαρχικές εξουσίες στους δανειστές και ειδικότερα στην τρόικα. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, η κυβέρνηση υποχρεούται να διαβουλεύεται με την τρόικα για την «υιοθέτηση πολιτικών που δεν συνάδουν με το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋ�ποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής».
Επίσης, καμία μονομερής αναθεώρηση των πολιτικών του Μνημονίου δεν επιτρέπεται εκ μέρους της Ελλάδας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας. Αυτό σημαίνει ότι η τρόικα διαθέτει δικαίωμα βέτο σε αντίθεση με την ελληνική κυβέρνηση.
Επιλεκτική χρεοκοπία και παραχώρηση
της εθνικής κυριαρχίας
της εθνικής κυριαρχίας
Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που αποφασίστηκε από τους ηγέτες της Ευρωζώνης στις 21 Ιουλίου 2011 και η οποία χαρακτηρίστηκε ως «επιλεκτική ή περιορισμένη χρεοκοπία» από τους διάφορους οίκους αξιολόγησης, συνοδεύτηκε με επιπλέον παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας στους δανειστές. Έτσι:
1) Επιβάλλεται νέο Μνημόνιο μέχρι το 2050, στο πλαίσιο του οποίου οι δανειστές θα διαθέτουν ακόμη περισσότερες εξουσίες στο πεδίο της άσκησης της οικονομικής, δημοσιονομικής, εισοδηματικής και κοινωνικής πολιτικής.
2) Ήδη οι δανειστές απαιτούν την πλήρη υποταγή όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας στις επιλογές του νέου Μνημονίου και για το λόγο αυτό αξιώνουν να μην υπάρχει αντιπολίτευση στις απαιτήσεις των ηγετών της Ευρωζώνης. Αυτό στην πράξη σημαίνει περιορισμό της άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας και των αρχών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αφού δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία χωρίς την ύπαρξη αντιπολίτευσης.
3) Το ΕΣΠΑ και τα δάνεια που θα λάβει η χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα δεν θα βρίσκονται υπό τη διαχείριση του Ελληνικού Δημοσίου, αλλά υπό τη διαχείριση της «Ειδικής Ομάδας Κρούσης» της Κομισιόν που διόρισε ήδη ο Μπαρόζο (Η Καθημερινή, 31/7/2011, σελ. 3) με επικεφαλής το Γερμανό Χορστ Ράιχενμπαχ. Μάλιστα το Βήμα (31/7/2011, σελ. Α8), με τον τίτλο «Ποιος είναι ο Γερμανός “αντιβασιλέας”», παρουσιάζει το βιο�γραφικό του Ράιχενμπαχ επισημαίνοντας ότι θα αναλάβει καθήκοντα στις αρχές Σεπτεμβρίου.
4) Εγκαθίστανται γκαουλάιτερ στα διάφορα υπουργεία, προκειμένου να ελέγχουν από κοντά την εφαρμογή του Μνημονίου, καταργώντας στην πράξη τους υπουργούς. Έτσι, «υπό την παρακολούθηση της σκιώδους κυβέρνησης των Βρυξελλών θα τεθούν από τις επόμενες εβδομάδες τα υπουργεία στην Αθήνα», καταλήγει με νόημα το εν λόγω δημοσίευμα του Βήματος.
Υποθήκευση και πώληση ελληνικών νησιών;
Στην απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης της 21ης Ιουλίου 2011 προβλέπεται, πέραν των άλλων, και η παροχή εκ μέρους της πατρίδας μας εμπραγμάτων ασφαλειών και λοιπών εγγυήσεων για τη διασφάλιση των δανειστών, όπως είχε ζητήσει ευθύς εξαρχής η Ολλανδία (Η Καθημερινή, 27/5/2011, σελ. 23). Ειδικότερα στην απόφαση αναφέρεται ρητά :
« 9. Κατά περίπτωση, θα τεθεί σε εφαρμογή συμφωνία παροχής ασφαλείας, ούτως ώστε να καλύπτεται ο κίνδυνος που προκύπτει για τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης από τις εγγυήσεις τους προς το EFSF».
Όπως, δε, επισήμανε και Η Καθημερινή (13/7/2011 σελ. 3), σε σχέση με «το ζήτημα των εγγυήσεων – ενεχύρων για νέο δανεισμό» που απαιτούσαν διάφορες χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Φινλανδία, η Σλοβακία κ.λπ., ο υπουργός Οικονομικών Β. Βενιζέλος δήλωσε ότι «εάν βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα ερώτημα μεγάλης επιμήκυνσης, μεγάλης μείωσης επιτοκίων και μεγάλης ελάφρυνσης του κόστους εξυπηρέτησης, και πρέπει εκεί να αντιμετωπίσουμε ζητήματα εγγυητικών μηχανισμών, αυτό πρέπει να το κάνουμε, γιατί ο εγγυητικός μηχανισμός θα μας επιτρέψει πολλά πράγματα» (Η Καθημερινή, 13/7/2011 σελ. 3).
Οι εμπράγματες ασφάλειες θα λάβουν τη μορφή είτε υποθηκών που θα εγγραφούν επί ακινήτων του Ελληνικού Δημοσίου είτε ενεχύρου επί κινητών πραγμάτων του Ελληνικού Δημοσίου ή μελλοντικών απαιτήσεων του Δημοσίου ή τιτλοποιημένων εσόδων από διόδια, φόρους αλλά και την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της χώρας.
Έτσι, όμως, παραβιάζεται βάναυσα κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας. Μάλιστα, ελλοχεύει και ο κίνδυνος ενδεχόμενης απώλειας εθνικού εδάφους. Αυτό, άλλωστε, συνομολόγησε εμμέσως πλην σαφώς και ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, όταν κατά τη συνάντηση των ηγετών της Ευρωζώνης στις 21/7/2011 είπε το περίφημο: «Τι θέλετε να κάνω; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά ή να πουλήσω την Πελοπόννησο;» (Το Βήμα, 31/7/2011, σελ. 1).
Δεδομένου δε του γεγονότος ότι, σύμφωνα με το ελληνικό αστικό δίκαιο, το ενέχυρο συνιστάται μόνο επί κινητών πραγμάτων, προφανώς ο Γ. Παπανδρέου απαντούσε σε απαιτήσεις των δανειστών για υποθήκευση ή και πώληση των ελληνικών νησιών.
Άλλωστε, από τα μέσα Μαΐου του 2011 ο Γ. Παπανδρέου είχε αρχίσει να προϊδεάζει την κοινή γνώμη για τις ορέξεις των δανειστών, δηλώνοντας στην ιταλική Corriere della Sera ότι «είναι προσβλητικό να ζητείται ένα νησί ή ένα μνημείο ως εγγύηση» (Τα Νέα, 16/5/2011, σελ. 15).
Επομένως, τα όσα είπε Γ. Παπανδρέου περί πώλησης της Πελοποννήσου ή υποθήκευσης ελληνικών νησιών δεν ειπώθηκαν τυχαία. Αφορούν σχετικές απαιτήσεις των δανειστών που θέλουν να βάλουν χέρι στα νησιά μας.
Αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται να επιτρέψει ο ελληνικός λαός.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 4/08/2011
