Η επίθεση του Χίτλερ κατά της Ελλάδας
Αύριο Τρίτη 6 Απριλίου 2021 συμπληρώνονται ογδόντα ολόκληρα χρόνια από την εισβολή του Χίτλερ στην Ελλάδα. Η ναζιστική επίθεση ενάντια στην Πατρίδα μας ξεκίνησε στις 5.15 το πρωί της 6ης Απριλίου 1941. Μάλιστα οι Γερμανοί δεν τήρησαν καν τη διακοίνωση που είχαν επιδώσει στην ελληνική κυβέρνηση με την οποία ανακοίνωναν ότι θα αρχίσουν εχθροπραξίες στις 6.00 το πρωί της 6ης Απριλίου. Η ναζιστική επίθεση ξεκίνησε στα οχυρά της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας και όπως έγινε στην Πίνδο και στη Βόρειο Ήπειρο έτσι και στα οχυρά του Ρούπελ ο ελληνικός στρατός με απαράμιλλη ανδρεία πάλεψε ενάντια στις ναζιστικές ορδές και τους έδωσε να καταλάβουν στην πράξη τι σήμαινε η ρήση που λίγο καιρό πριν φέρεται ότι είχε πει ο Τσόρτσιλ, ότι δηλαδή οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Και ενώ ο Χίτλερ περίμενε ότι θα έκανε περίπατο και τα κατακτούσε σε λίγες ημέρες την Ελλάδα τελικά με τεράστιες απώλειες μπόρεσε να ολοκληρώσει την πλήρη κατάκτηση της Ελλάδας την 1η Ιουνίου 1941 όταν έληξε και η Μάχη της Κρήτης. Έτσι καθυστέρησε σχεδόν δύο μήνες με αποτέλεσμα να χάσει πολύτιμο χρόνο για την επίθεση κατά της Ρωσίας. Αυτό λοιπόν το δίμηνο ήταν κρίσιμο γιατί τον έπιασε ο ρωσικός χειμώνας στα περίχωρα της Μόσχας. Αν όμως η Ελλάδα είχε πέσει σε μια βδομάδα τότε η γερμανική επίθεση κατά της Ρωσίας με την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα θα ξεκινούσε γύρω στα μέσα Απριλίου αντί στα μέσα Ιουνίου 1941, ήτοι δυο μήνες νωρίτερα οπότε και η έκβαση της γερμανικής εισβολής στην τότε ΕΣΣΔ πιθανόν θα ήταν διαφορετική και ενδεχόμενα και η τύχη του ίδιου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Επομένως τόσο η Δύση όσο και η Ρωσία οφείλουν πολλά στην ηρωική αντίσταση του ελληνικού λαού κατά του Άξονα γεγονός το οποίο πρέπει να αναγνωρίσουν όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη. Τόσο σε σχέση με το ζήτημα της καταβολής των γερμανικών αποζημιώσεων όσο και σε σχέση με την αντιμετώπιση εκ μέρους τους της Τουρκίας η οποία όπως αναλύουμε παρακάτω ερωτοτροπούσε με τον Χίτλερ την ώρα που οι Έλληνες πάλευαν ενάντια στους ναζί στο Ρούπελ. Μια Τουρκία η οποία τελικά λίγες ημέρες πριν τη γερμανική εισβολή στη Ρωσία υπέγραψε Σύμφωνο Φιλίας με τον Χίτλερ.
Η συμπλήρωση 80 χρόνων από την επίθεση του Χίτλερ στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα λίγες μέρες μετά την ιταμή εξέλιξη που έγινε στις 25 Μαρτίου 2021 στο Βερολίνο όταν η Γερμανική Βουλή απέρριψε ψηφίσματα των Γερμανών πρασίνων και της γερμανικής Αριστεράς σε σχέση με τις γερμανικές αποζημιώσεις. Το ψήφισμα των πρασίνων ζητούσε την εξόφληση του περίφημου κατοχικού δανείου χωρίς όμως να ζητά και εξόφληση των γερμανικών αποζημιώσεων ενώ το ψήφισμα της γερμανικής Αριστεράς απαιτούσε πλήρη εξόφληση των πολεμικών επανορθώσεων και επιστροφή του κατοχικού δανείου. Όμως το κόμμα της Μέρκελ και οι σύμμαχοί της ήτοι οι Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες και το αδελφό τους κόμμα οι Γερμανοί χριστιανοκοινωνιστές συνεπικουρούμενοι από τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες καθώς και τους φιλελεύθερους και τους ακροδεξιούς του κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία απέρριψαν πανηγυρικά και τα δύο ψηφίσματα μετά από συζήτηση που κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα.
Έτσι για άλλη μια φορά εντελώς προκλητικά η Γερμανία ισχυρίζεται ότι δήθεν το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων έχει κλείσει. Αλλά όπως έλεγε επανειλημμένα και ο Μανώλης Γλέζος οι Γερμανοί οφείλουν να απαντήσουν πότε δήθεν έκλεισε το θέμα και με ποιόν τρόπο.
Γιατί είναι δεδομένο και δεν αμφισβητείται ότι οι γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο είναι «ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες» όπως τόνιζε επανειλημμένα και ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Όταν η Τουρκία υπέγραφε Σύμφωνο Φιλίας με τον Χίτλερ
Και ενώ ο Ελληνικός λαός έχει δώσει μαθήματα σε όλη την παγκόσμια κοινότητα για τον αγώνα του ενάντια στο ναζισμό ο Ερντογάν με απύθμενο θράσος τόλμησε πέρυσι να χαρακτηρίσει τους Έλληνες ως δήθεν ναζί, φασίστες και βάρβαρους. Έτσι αφού έφυγε με άδεια χέρια από τις Βρυξέλλες στις 9 Μαρτίου 2020 ο Ερντογάν εξαπέλυσε απειλές και πόλεμο λάσπης ενάντια στην Πατρίδα μας και αναφερόμενος στην απόφαση της Ελλάδας να μην επιτρέψει την είσοδο στα τάγματα εφόδου των παράνομων μεταναστών που ο ίδιος έστειλε να κάνουν ρεσάλτο στον φράχτη του Έβρου είπε: «Βλέπουμε ότι αυτά που έκαναν οι Έλληνες είναι παρόμοια με αυτά που έκαναν οι ναζί, δεν έχουν καμία διαφορά»!!!
Ποιος τα είπε αυτά; Ο ηγέτης μιας χώρας που συμμάχησε με τον Χίτλερ και τους ναζί. Αυτός που έχει βάλει φυλακή τους μισούς τούρκους γιατί δεν συμφωνούν μαζί του.
Καλό θα ήταν λοιπόν να του θυμίσουμε εν προκειμένω ορισμένα γεγονότα.
Την ώρα που ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβαζαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη τη νύκτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941, οι Τούρκοι διαπραγματευόταν για να τα βρουν με τον Χίτλερ. Την ώρα που ο Ελληνικός λαός έδινε σύσσωμος τη μάχη της εθνικής αντίστασης ενάντια στον Άξονα η Τουρκία προχωρούσε στη Σύναψη Συμφώνου Φιλίας και Συνεργασίας με τον Χίτλερ και τους ναζί.
Έτσι σε αντίθεση με την Ελλάδα η οποία πολέμησε τους Ιταλούς στη Βόρειο Ήπειρο και τους Γερμανούς στο Ρούπελ, η Τουρκία τάχθηκε ανοιχτά και επίσημα με το μέρος των ναζί. Ειδικότερα στις 18 Ιουνίου 1941, η Τουρκία συνήψε με τη ναζιστική Γερμανία και τον Χίτλερ την Γερμανο-Τουρκική Συνθήκη Φιλίας. Η Συνθήκη υπογράφτηκε στην Άγκυρα από τον πρέσβη της χιτλερικής Γερμανίας Franz von Papen και τον τούρκο υπουργό εξωτερικών Μεχμέτ Σουκρού Σαράτζογλου. Επρόκειτο για ένα Σύμφωνο μη επιθέσεως διαρκείας δέκα ετών.
Είχε προηγηθεί στις 4 Μαρτίου 1941 επιστολή του Χίτλερ προς τον τούρκο πρόεδρο Ισμέτ Ινονού την οποία του παρέδωσε ο von Papen, με την οποία ο Χίτλερ έδινε τη διαβεβαίωση στην Άγκυρα ότι δεν επρόκειτο να επιτεθεί στην Τουρκία και για τον λόγο αυτόν τα ναζιστικά στρατεύματα που είχαν μπει στη Βουλγαρία θα έμεναν μακριά από τα σύνορα με την Τουρκία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Έτσι όταν στις 6 Απριλίου 1941 ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πατρίδα μας και ο ελληνικός λαός έδινε τιτάνιο αγώνα, την ίδια ώρα οι Τούρκοι έκαναν μπίζνες με τους ναζί για να τα κονομήσουν ως συνήθως.
Μετά από όλα αυτά τολμάει ο Ερντογάν να μας βρίζει και να χαρακτηρίζει τους Έλληνες ως δήθεν ναζί και φασίστες. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι αμέσως μετά τη σύναψη του Γερμανο-Τουρκικού Συμφώνου μη επιθέσεως ο Χίτλερ στις 22 Ιουνίου 1941 επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση, έχοντας όμως καθυστερήσει λόγω της ελληνικής αντίστασης στο Ρούπελ και στη μάχη της Κρήτης όπου αποδεκατίστηκαν οι αλεξιπτωτιστές του. Άλλωστε είναι ιστορικά γνωστό ότι ο Χίτλερ έχασε τη μάχη με τον ρωσικό χειμώνα λόγω της ελληνικής αντίστασης και της συνακόλουθης καθυστέρησης. Αυτά είναι ολίγα από τη μαύρη βίβλο της πολύ πρόσφατης ιστορίας της Τουρκίας ο ηγέτης της οποίας τολμά να χαρακτηρίζει τους Έλληνες ως δήθεν ναζί.
Στη συνέχεια τον Οκτώβριο 1941 η Τουρκία υπέγραψε με το Χίτλερ την Συμφωνία Clodius με βάση την οποία εφοδίασε τη ναζιστική πολεμική μηχανή με 45.000 τόνους χρωμίου το διάστημα 1941-42 και με 90.000 τόνους χρωμίου κατ΄ έτος το 1943 και 1944, παρέχοντας έτσι στους ναζί ένα υπερπολύτιμο μέταλλο που χρησιμοποιείται στη διαδικασία κατασκευής όπλων. Την ίδια στιγμή όμως η Άγκυρα ακολουθώντας τη γνωστή της καιροσκοπική πολιτική πουλούσε χρώμιο και στους Αγγλο-αμερικάνους καθώς και αποξηραμένα φρούτα και καπνό. Και κάτι ακόμη. Μόλις η Τουρκία είδε ότι έρχεται η συντριβή του Χίτλερ και καθώς τον Αύγουστο του 1944 ο σοβιετικός στρατός εισέβαλε στη Βουλγαρία, η Άγκυρα διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με τους ναζί. Περίμενε όμως μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου 1945 για να κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία μιας και δεν ήταν σίγουρη για το τελικό αποτέλεσμα του πολέμου.
Έτσι η Άγκυρα κατάφερε να πλασαριστεί μαζί με τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου!!!
H Μαύρη Βίβλος της Κατοχής
Οι συνέπειες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα ήταν καταστροφικές για την Πατρίδα μας και τον λαό μας.
Όπως αναφέρω στο βιβλίο μου, «Το μνημόνιο της Χρεοκοπίας και ο Άλλος Δρόμος – Πειραματόζωο – Η Ελλάς», σύμφωνα με τη Μαύρη Βίβλο της κατοχής ο συνολικός αριθμός των θυμάτων που είχε η Ελλάδα λόγω της γερμανικής, ιταλικής και βουλγαρικής κατοχής ανέρχονται σε 1.106.922 ψυχές.
Ο αριθμός αυτός των θυμάτων αναλύεται ως εξής:
1)Νεκροί Πολέμου 1940-41: 13.327,
2)Εκτελεσμένοι (σε ολόκληρη την Ελλάδα) : 56.225,
3)Θανόντες όμηροι (στα γερμανικά στρατόπεδα) : 105.000,
4)Νεκροί από βομβαρδισμούς: 7.120,
5)Νεκροί σε μάχες Εθνικής Αντίστασης (σύμφωνα με γερμανικά στοιχεία): 20.650,
6)Νεκροί στη Μέση Ανατολή: 1.100,
7)Νεκροί από πείνα και σχετικές ασθένειες: 600.000, και
8)Απώλειες από υπογεννητικότητα: 300.000.
Οι γερμανικές αποζημιώσεις
Οι γερμανικές οφειλές προς τη χώρα μας προέρχονται από:
1)Την υποχρέωση καταβολής του υπολοίπου των Επανορθώσεων από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
2)Αποζημιώσεις λόγω της απώλειας κυρίως σκαφών (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αιχμαλωσία) κατά την περίοδο ουδετερότητας της Ελλάδος στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν την επίθεση Ιταλίας και Γερμανίας εναντίον μας.
3)Από τις πολεμικές επανορθώσεις που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) να μας πληρώσει η Γερμανία για τις καταστροφές που προξένησαν στην ελληνική οικονομία και στη χώρα μας γενικότερα τα κατοχικά γερμανικά στρατεύματα.
4)Την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
5)Από την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής, όπως είναι η περίπτωση του Διστόμου κλπ.
6)Από τις απαιτήσεις των θυμάτων που εκτελέστηκαν από τους ναζί λόγω της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Στη τελευταία αυτή περίπτωση ανήκουν οι Έλληνες Εβραίοι, οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι κλπ που εξολοθρεύθηκαν από τους ναζί διότι θεωρούντο σύμφωνα με τη ναζιστική ιδεολογία ως κατώτερα όντα.
Για την περίπτωση αυτή και μόνο αυτή η γερμανική πλευρά και με αφορμή την υπόθεση Μέρτεν κατέβαλε στη χώρα μας σχετική αποζημίωση.
Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο
Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο όπως επισημαίνει σε μελέτη του ο συνάδελφος Αντώνης Μπρεδήμας (Νομικό Βήμα 58/2010, σελ. 1609-1633) επιβλήθηκε από τις κατοχικές γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις στη χώρα μας με μονομερή απόφασή τους την οποία έλαβαν στη Ρώμη στις 14 Μαρτίου 1942 και την οποία εν συνεχεία ανακοίνωσαν στην κυβέρνηση των δοσιλόγων.
Σύμφωνα με το δίκαιο του πολέμου που ίσχυε την εποχή εκείνη και ιδίως τη Σύμβαση της Χάγης του 1907 οι κατεχόμενες χώρες είχαν την υποχρέωση να φέρουν το βάρος των εξόδων κατοχής. Έτσι Γερμανοί και Ιταλοί υποχρέωσαν την κυβέρνηση των δοσιλόγων να τους καταβάλει για έξοδα κατοχής το ποσό των 1,5 δις δραχμών το μήνα.
Όμως οι Γερμανοί θέλοντας να χρηματοδοτήσουν και τις πολεμικές επιχειρήσεις του Ρόμελ στην Αφρική επέβαλαν στη χώρα μας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο σύμφωνα με το οποίο «οι πέραν του παραπάνω ποσού αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές, θα είναι άτοκες και θα επιστραφούν αργότερα». Στη συνέχεια ακολούθησαν τροποποιήσεις του κατοχικού δανείου τις οποίες υπέγραψε και η ελληνική πλευρά.
Ας σημειωθεί ότι η γερμανική πλευρά κατέβαλε ήδη κατά τη διάρκεια της κατοχής ορισμένες εξοφλητικές δόσεις του δανείου. Η εν συνεχεία άρνηση καταβολής των σχετικών δόσεων του δανείου μετέτρεψε έκτοτε το δάνειο σε έντοκο λόγω υπερημερίας. Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι η Ιταλία μετά τον πόλεμο αναγνώρισε την οφειλή της από το κατοχικό δάνειο και προχώρησε σε σχετικό διακανονισμό με την Ελλάδα για την εξόφλησή του σε συνδυασμό με την καταβολή και των σχετικών πολεμικών επανορθώσεων.
Όπως επισήμανε σε σχετική του συνέντευξη το 1988 ο Ξενοφών Ζολώτας που ασχολήθηκε με το ζήτημα του κατοχικού δανείου για «την κάλυψη των εκτάκτων δαπανών υποχρεώθηκε η Τράπεζα της Ελλάδος να χορηγεί πιστώσεις προς τις γερμανικές αρχές εξοφλητέες σε πρώτη ευκαιρία. Ήταν κανονικές πιστώσεις οι οποίες μάλιστα είχαν αρχίσει να εξοφλούνται μερικώς κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Όταν όμως τελείωσε ο Πόλεμος και ανακινήσαμε το ζήτημα των πιστώσεων αυτών συναντήσαμε άρνηση» (Οικονομικός Ταχυδρόμος 3/3/1988).
Το ζήτημα του κατοχικού δανείου τέθηκε από την ελληνική πλευρά σύμφωνα με τον Ξ. Ζολώτα και το 1955 οπότε και επισημάνθηκε ότι ενώ οι γερμανικές αποζημιώσεις είχαν ανασταλεί εντούτοις το κατοχικό δάνειο ήταν απαιτητό αφού επρόκειτο για «κανονικές πιστώσεις που θα έπρεπε να εξοφληθούν» (Ριζοσπάστης 8/12/1996).
Στη συνέχεια το ζήτημα του κατοχικού δανείου έθεσε ανεπίσημα η Ελλάδα το 1964 με τον Άγγελο Αγγελόπουλο.
Η Έκθεση του Ανδρέα Παπανδρέου για το κατοχικό δάνειο
Για πρώτη φορά πάντως η χώρα μας έθεσε επίσημα το ζήτημα του κατοχικού δανείου με τον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος το 1965 επισκέφθηκε τη Βόννη.
Αυτό προκύπτει πέραν των άλλων και από τη σχετική Έκθεση που υπέβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 23/2/1965 στον πρόεδρο της κυβέρνησης Γεώργιο Παπανδρέου στην οποία πέραν των άλλων αναφερόταν και στο κατοχικό δάνειο.
Στην έκθεση του Αντρέα Παπανδρέου για το ζήτημα του κατοχικού δανείου αναφέρονται επί λέξει τα εξής:
«ΔΑΝΕΙΟΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΣΤΡΑΤΟΝ ΚΑΤΟΧΗΣ
Κατά τας συνομιλίας μου μετά των κκ Zachs και Kaizer ανέφερα την ύπαρξιν του εκκρεμούντος θέματος του δανείου της Τραπέζης της Ελλάδος προς τον γερμανικόν στρατόν κατοχής και υπεγράμμισα την σημασίαν, την οποίαν αποδίδει η ελληνική κυβέρνησις εις ένα φιλικόν διακανονισμόν του εν λόγω θέματος. Ο διακανονισμός του θέματος τούτου, ετόνισα, ήθελεν εξαλείψει και τα τελευταία ίχνη ατυχών συμβάντων του παρελθόντος και συσφίγξει έτι περαιτέρω τας σχέσεις των δύο χωρών. Ειδικώτερον εσημείωσα ότι ο διακανονισμός του εν λόγω δανείου δύναται να συνδεθή με την παροχήν υπό της γερμανικής κυβερνήσεως προς την Ελλάδα μακροχρονίου ατόκου ή χαμηλοτόκου δανείου προς προώθησιν της οικονομικής αναπτύξεως της Ελλάδος κατά το πρότυπον του παρελθόντος προς την Γιουγκοσλαβίαν κατά το 1956 δανείου ( 200.000.000 γερμανικά μάρκα, 99 έτη, άτοκον). Δάνειον αυτής της μορφής ετόνισα εις τους κ.κ. Zachs και Kaizer, ήθελε συντελέσει αποτελεσματικώς εις την ολοκλήρωσιν της οικονομικής υποδομής της χώρας καθιστώσης ούτω αποδοτικωτέραν την συνεργασίαν γερμανοελληνικών επιχειρήσεων, αίτινες ήθελον εγκατασταθή εν Ελλάδι. Επί του εν λόγω θέματος υποβάλλω εντός των ημερών γραπτόν σημείωμα εις τον κ. Kaizer. Δέον να σημειωθή ότι δια πρώτην φοράν από ελληνικής πλευράς τίθεται επισήμως το αίτημα διακανονισμού του δανείου τούτου.
Μετά βαθυτάτου σεβασμού
Α.Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Βουλευτής Αχαΐας
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ
1.Υπουργείον συντονισμού-γραφείον υπουργού,
2.Υπουργείον εξωτερικών-γραφείον υπουργού,
3.Υπουργείον οικονομικών-γραφείον υπουργού,
4.Υπουργείον βιομηχανίας–γραφείον υπουργού,
5.Ελληνικήν πρεσβείαν εις Βόννην,
6.Τράπεζαν της Ελλάδος-γραφείον διοικητού.»
Στη συνέχεια στις 24 Φεβρουαρίου 1965 ο Ανδρέας Παπανδρέου υπέβαλε στον γενικό διευθυντή του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας κ. Κάϊζερ σχετικό υπόμνημα αναφορικά με τα «υπό της Τραπέζης της Ελλάδος χορηγηθέντα κατά τον πόλεμον δάνεια προς τας γερμανικάς αρχάς κατοχής εν συνδυασμώ προς το αίτημα χορηγήσεως μακροπροθέσμου δανείου αναπτύξεως προς την Ελλάδα».
Έκτοτε το ζήτημα τέθηκε ξανά το 1974 από τον Ξενοφώντα Ζολώτα και στις 18 Απριλίου 1991 προφορικά από τον τότε υπουργό εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά στον Γερμανό ομόλογό του κ. Γκένσερ.
Η ελληνική ρηματική διακοίνωση του 1995
Το κατοχικό δάνειο αλλά και οι πολεμικές επανορθώσεις στη συνέχεια τέθηκαν με τον πιο επίσημο τρόπο το 1995.
Έτσι μετά από εντολή του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου προς τον υπουργό εξωτερικών Κάρολο Παπούλια, ο Έλληνας πρέσβης στη Γερμανία κ. Ι Μπουρλογιάννης επέδωσε στις 14 Νοεμβρίου 1995 στον υφυπουργό εξωτερικών της Γερμανίας Χάρτμαν σχετική ρηματική διακοίνωση με την οποία ζητούσε να αρχίσουν διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο χωρών για το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων και ειδικότερα για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.
Την ρηματική αυτή διακοίνωση απέρριψε με δήλωση του Χάρτμαν η γερμανική κυβέρνηση. Από ελληνικής πλευράς ακολούθησε σχετική δήλωση του τότε υπουργού τύπου ο οποίος τόνισε πως «η Γερμανία είναι εταίρος και φίλη χώρα στην ευρωπαϊκή ένωση. Το θέμα αυτό είναι διακρατικού επιπέδου και γι΄ αυτό και κινούμεθα όπως ακριβώς είχαμε προσφάτως ανακοινώσει. Προς τούτο απαιτούνται ορθοί και υπεύθυνοι χειρισμοί τους οποίους η κυβέρνηση έχει αναλάβει κι έτσι θα προχωρήσει» (Μακεδονία 15/11/1995).
Στη συνέχεια και ενώ πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια και μεσολάβησαν πέντε διαφορετικές κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς τον Κ. Σημίτη, τον Κ.Καραμανλή, τον Γ.Παπανδρέου, τον Λ.Παπαδήμο και τον Α.Σαμαρά, ο Ελληνικός λαός ακόμη περίμενε τους υποτιθέμενους υπεύθυνους κυβερνητικούς χειρισμούς για την εξόφληση του κατοχικού δανείου και την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων.
Και μάλιστα τη στιγμή που, όπως προαναφέραμε, ήδη από την εποχή της κατοχής η γερμανική πλευρά έχει αναγνωρίσει έμπρακτα την οφειλή της προς τη χώρα μας από το κατοχικό δάνειο καταβάλλοντας στην ελληνική πλευρά ορισμένες εξοφλητικές δόσεις του δανείου.
Γερμανικές αποζημιώσεις στο Δίστομο μέσω Ιταλίας
Σε σχέση με τις απαιτήσεις αποζημίωσης ατομικά των Ελλήνων πολιτών που εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εκκρεμεί για εκτέλεση η αμετάκλητη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς για τα θύματα του Διστόμου η οποία όμως δεν μπορεί να εκτελεστεί κατά του Γερμανικού Δημοσίου στη χώρα μας χωρίς σχετική άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης η οποία όμως μέχρι σήμερα δεν έχει χορηγηθεί. Για τον λόγο αυτόν, όπως αναλύουμε παρακάτω, έγινε απόπειρα εκτέλεσης της εν λόγω δικαστικής απόφασης κατά της ακίνητης περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ιταλία. Και ενώ τα ιταλικά δικαστήρια όλων των βαθμών επέτρεψαν την εκτέλεση της εν λόγω απόφασης στην Φλωρεντία, η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης κατά της Ιταλίας το οποίο αποφάνθηκε ότι υφίσταται δήθεν ασυλία της Γερμανίας ενώπιον των Ιταλικών Δικαστηρίων.
Παρά ταύτα η υπ΄ αρίθμ. 21995/3-9-2019 Απόφαση του Πολιτικού Τμήματος του Ιταλικού Ακυρωτικού με την οποία δόθηκε το τελικό πράσινο φως για εκτέλεση εις βάρος των Γερμανικών Σιδηροδρόμων της γνωστής Αμετάκλητης υπ΄ αρίθμ. 137/25-9-1997 Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς που δικαίωσε τα θύματα του Διστόμου, αναμφίβολα αποτελεί σημαντική ιστορική εξέλιξη στο ζήτημα της διεκδίκησης των Γερμανικών Αποζημιώσεων εκ μέρους της Πατρίδας μας. Και όλα αυτά βεβαίως καθώς μέχρι στιγμής, όπως προαναφέρθηκε, δεν έχει βρεθεί ένας Υπουργός Δικαιοσύνης ο οποίος να χορηγήσει την απαιτούμενη από τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας σχετική άδεια για εκτέλεση εν Ελλάδι και εις βάρος του Γερμανικού Δημοσίου της παραπάνω απόφασης που δικαιώνει τους Διστομίτες.
Γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης έχοντας διασφαλίσει το αμετάκλητο της εν λόγω υπ΄ αρίθμ. 137/25-9-1997 Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς και καθώς δεν μπορούσε να πετύχει την περιβόητη χορήγηση αδείας από Έλληνα Υπουργό Δικαιοσύνης για την διενέργεια αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος του Γερμανικού Δημοσίου στην Πατρίδα μας, τελικά στράφηκε στην Ιταλία.
Η προσπάθεια αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος περιουσίας του Γερμανικού Δημοσίου στην Ιταλία τόσο εκ μέρους των θυμάτων του Διστόμου όσο και εκ μέρους Ιταλών πολιτών συγγενών αντίστοιχων θυμάτων του εκεί γερμανικού στρατού κατοχής οδήγησε στην άσκηση προσφυγής εκ μέρους της Γερμανίας κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το οποίο στις 3 Φεβρουαρίου 2012 με απόφασή του δέχθηκε ότι η Γερμανία απολαύει ετεροδικίας ενώπιον των ιταλικών δικαστηρίων ακόμη και για θέματα που έχουν σχέση με τις ναζιστικές θηριωδίες. Έκρινε δε ότι τόσο η Ιταλία όσο και η Ελλάδα η οποία είχε ασκήσει παρέμβαση στην εν λόγω δίκη θα μπορούσαν εκπροσωπώντας αντιστοίχως τους συγγενείς Ελλήνων και Ιταλών θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να δρομολογήσουν στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου διαδικασίες διεκδίκησης αποζημιώσεων. Σε συνέχεια της απόφασης αυτής του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η Ιταλία εξέδωσε νομοθετικό διάταγμα με το οποίο κατοχύρωνε την ετεροδικία της Γερμανίας για το ζήτημα αυτό ενώπιον της ιταλικής δικαιοσύνης προκειμένου να μην μπορούν να εκδικαστούν αγωγές κατά του Γερμανικού δημοσίου ενώπιον ιταλικών δικαστηρίων για αποζημιώσεις θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας καθώς επίσης και προκειμένου να μην είναι εφικτή και οιαδήποτε συνακόλουθη αναγκαστική εκτέλεση κατά περιουσίας του Γερμανικού δημοσίου η οποία βρισκόταν στην Ιταλία. Και αυτό αποσκοπούσε κυρίως στο να μπλοκάρει την αναγκαστική εκτέλεση της παραπάνω Αμετάκλητης Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για το Δίστομο.
Παρά ταύτα το 2014 το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας με την ιστορική υπ΄ αρίθμ. 238/2014 Απόφασή του έκρινε ότι παρά την παραπάνω απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης το ως άνω ιταλικό νομοθετικό διάταγμα ήταν αντισυνταγματικό καθώς η ετεροδικία ξένου κράτους τουλάχιστον στην Ιταλία δεν μπορεί να καλύψει και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία είχαν διενεργήσει κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα γερμανικά στρατεύματα. Σε συνέχεια λοιπόν της απόφασης 238/2014 του Ιταλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου ξεκίνησαν πράξεις αναγκαστικής εκτελέσεως της Αμετάκλητης Απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς για την αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου με επισπεύδουσα την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας η οποία ως διάδοχος της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης Βοιωτίας εκπροσωπούσε τους Διστομίτες.
Στο πλαίσιο αυτό έγινε και κατάσχεση εις χείρας των Ιταλικών σιδηροδρόμων και εις βάρος των Γερμανικών σιδηροδρόμων ποσού 25.000.000 ευρώ που αφορούσαν εισπράξεις που διενεργούσαν οι Ιταλικοί σιδηρόδρομοι για λογαριασμό των Γερμανικών σιδηροδρόμων.
Ακολούθησε σειρά δικών στο πλαίσιο του ιταλικού δικαίου αναγκαστικής εκτέλεσης με τελευταία δίκη αυτή η οποία έγινε ενώπιον του αρμοδίου Πολιτικού Τμήματος του Ιταλικού Ακυρωτικού, του Ιταλικού Αρείου Πάγου δηλαδή.
Έτσι στις 3 Σεπτεμβρίου 2019 το Ιταλικό Ακυρωτικό με την υπ΄ αρίθμ. 21995/3-9-2019 Απόφασή του απέρριψε την αναίρεση των Γερμανικών Σιδηροδρόμων κατά της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης Στερεάς Ελλάδος, νομίμως εκπροσωπουμένης από τον τότε περιφερειάρχη και νυν Δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη και αποφάνθηκε ότι σύμφωνα με την υπ΄ αρίθμ. 238/2014 απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας, η Γερμανία δεν απολαύει ετεροδικίας για τις θηριωδίες που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επομένως η Απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς που δικαιώνει τα θύματα του Διστόμου μπορεί να εκτελεστεί αναγκαστικώς εις βάρος του Γερμανικού Δημοσίου εντός της Επικράτειας της Ιταλίας. Επομένως η κατάσχεση εις χείρας τρίτου των εισπράξεων των Γερμανικών σιδηροδρόμων εκ μέρους των Διατομιτών κρίθηκε σύννομη. Έτσι οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου θα πρέπει να εισπράξουν 25.000.000 εκατ. ευρώ τα οποία αποτελούν και την πρώτη δόση των Γερμανικών Αποζημιώσεων που αναμένεται να λάβει η Ελλάδα από τη Γερμανία. Ο δρόμος λοιπόν για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις άνοιξε. Έστω και μέσω Ιταλίας.
Δανειακή σύμβαση Ελλάδας-κρατών Ευρωζώνης, γερμανικές αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο.
Η δανειακή σύμβαση
Όπως έχουμε ήδη αναλύσει εκτεταμένα (Επίκαιρα 17/6/2010, σελ. 28-29, Νομικό Βήμα 58/2010, σελ. 2204-2222) η δανειακή σύμβαση Ελλάδας-κρατών ευρωζώνης ύψους 80 δις ευρώ συνιστά λεόντειο σύμβαση με σημαντικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις για τη χώρα μας.
Η δανειακή σύμβαση υπογράφτηκε από την Ελλάδα και τις χώρες μέλη της ευρωζώνης πλην της Γερμανίας. Αντί για τη Γερμανία τη σύμβαση υπέγραψε η τράπεζα KfW «που υπόκειται στις οδηγίες, τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Γερμανίας».
Αρκετοί διερωτήθηκαν τότε γιατί δεν υπέγραψε τη δανειακή σύμβαση η Γερμανία αλλά προώθησε στη θέση της την κρατική γερμανική τράπεζα ΚfW.
H βασική αιτία όπως προκύπτει εκ των υστέρων οφείλεται στις γερμανικές αποζημιώσεις και στο κατοχικό δάνειο που οφείλει σύμφωνα με τα παραπάνω το Βερολίνο στη χώρα μας.
Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση από τα 80 δις ευρώ του συνολικού ποσού της δανειακής σύμβασης η γερμανική πλευρά μέσω KfW θα έπρεπε να καταβάλλει συνολικά 20,3 δις ευρώ.
Παρότι έχει δημιουργηθεί ένα πλαίσιο κοινά οργανωμένων διμερών δανείων, τα δάνεια χορηγούνται μεμονωμένα από κάθε δανειστή με βάση το ποσοστό συμμετοχής της κάθε χώρας στο κεφάλαιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Σύμφωνα με το άρθρο 2(2) της δανειακής σύμβασης οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα κάθε δανειστή που απορρέουν από τη δανειακή σύμβαση είναι διακριτά και ανεξάρτητα και κάθε χρέος του δανειολήπτη, δηλαδή της Ελλάδας που απορρέει από τη δανειακή σύμβαση προς ένα δανειστή αποτελεί ένα διακριτό και ανεξάρτητο χρέος.
Ταυτόχρονα οι υποχρεώσεις κάθε δανειστή είναι ατομικές.
Απαγόρευση συμψηφισμού ή υποβολής ανταπαίτησης
Από τα παραπάνω λοιπόν προκύπτει ότι η ελληνική πλευρά θα μπορούσε να υποβάλλει ένσταση συμψηφισμού και να αρνηθεί την πληρωμή του δανείου στη KfW έναντι μέρους των παραπάνω γερμανικών οφειλών, δεδομένου ότι η KfW «υπόκειται στις οδηγίες, τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Γερμανίας».
Πλην όμως όπως προκύπτει από το άρθρο 7 (1) της δανειακής σύμβασης «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον Δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης…….».
Με τον τρόπο λοιπόν αυτό όπως επισημάναμε ήδη η ελληνική πλευρά παραιτήθηκε εν προκειμένω του δικαιώματος συμψηφισμού αλλά και προβολής ανταπαίτησης κατά της γερμανικής πλευράς έναντι των οφειλών της για τις παραπάνω αιτίες.
Ταυτόχρονα για να είναι βέβαιοι οι Γερμανοί για τη νομιμότητα της παραπάνω ρήτρας του άρθρου 7(1) της δανειακής σύμβασης ζήτησαν προ πάσης καταβολής δανείου να υπογραφεί από το νομικό σύμβουλο του υπουργείου δικαιοσύνης και το νομικό σύμβουλο του υπουργείου οικονομικών σχετική νομική γνωμοδότηση. Σύμφωνα με την εν λόγω γνωμοδότηση και ιδίως το άρθρο 3 «καμία διάταξη στη Σύμβαση αυτή δεν αντιβαίνει ή περιορίζει τα δικαιώματα του Δανειολήπτη να προβαίνει σε έγκαιρη και πραγματική πληρωμή για οποιαδήποτε οφειλόμενο ποσό ως κεφάλαιο, τόκο ή άλλη δανειακή επιβάρυνση στο πλαίσιο της Σύμβασης», ενώ σύμφωνα με το άρθρο 4 της γνωμοδότησης «η Σύμβαση και το Μνημόνιο Συνεννόησης είναι στην κατάλληλη νομική μορφή σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία για την εφαρμογή κατά του Δανειολήπτη…..».
Από τα παραπάνω λοιπόν αποδεικνύεται ότι οι Γερμανοί εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίζουν ότι μας οφείλουν σημαντικά ποσά για τις παραπάνω αιτίες και για το λόγο αυτό φρόντισαν να λάβουν τα μέτρα τους.
Όπως δε έχουμε επισημάνει επανειλημμένα η εν λόγω δανειακή σύμβαση Ελλάδας κρατών ευρωζώνης δεν έχει καν κυρωθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο παρότι είχε κατατεθεί για κύρωση στην ελληνική βουλή από τις 4/6/2010. Μάλιστα προβλήθηκε από την τότε κυβέρνηση ότι η κύρωση δεν ήταν δήθεν αναγκαία αφού η υπογραφή της από τον Υπουργό Οικονομικών έγινε δήθεν με βάση σχετική εξουσιοδότηση του άρθρου 9 ν. 3847/2010 (ΦΕΚ 67 Α΄ 11-5-2010).
Πλην όμως η δανειακή σύμβαση υπογράφτηκε στις 8 Μαΐου 2010, ήτοι πριν να τεθεί σε ισχύ η ως άνω αντισυνταγματική εξουσιοδότηση της Βουλής προς τον Υπουργό Οικονομικών.
Αποκορύφωμα δε της απαράδεκτης τακτικής της ελληνικής πλευράς προς τους Γερμανούς ήταν και η έκδοση εκ μέρους του Υφυπουργού Οικονομικών κ. Σαχινίδη στις 5 Αυγούστου 2010 της υπ’ αριθ. 2/53775/0023/Α Απόφασης σχετικά με την έκδοση του «πρώτου δανείου του Ελληνικού Δημοσίου στις 18.05. 2010, με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (ΦΕΚ Β΄ αρ. φύλλο 1407/6.9.2010) με την οποία δόθηκε από πάνω και προμήθεια στους Γερμανούς της KfW για το πρώτο δάνειο που έδωσαν στη χώρα μας στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης!!!
Η ρηματική διακοίνωσή Τσίπρα της 4ης Ιουνίου 2019
Μετά από χρόνια κωλυσιεργίας και δολιχοδρομίες των διαφόρων ελληνικών κυβερνήσεων τελικά ο κύβος ερρίφθη το 2019.
Έτσι στις 17 Απριλίου 2019 η Ολομέλεια της Βουλής συζήτησε την από 2016 Έκθεση της αρμόδιας διακομματικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών.
Σύμφωνα με την Έκθεση (σελ. 47) το συνολικό ποσό των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα ανέρχεται σε 269.547.005.854, πλέον τόκων. Σημειωτέον δε ότι στο παραπάνω ποσό των 269,5 δις ευρώ που ξεπερνά τα 300 δις ευρώ με τους τόκους, δεν περιλαμβάνονται οι απαιτήσεις των ιδιωτών για τις σφαγές, τις δολοφονίες, τις εκτελέσεις, τις αναπηρίες και την καταναγκαστική εργασία σε Ελλάδα και στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργοστάσια.
Ακολούθησε στις 4 Ιουνίου 2019 η επίδοση ρηματικής διακοίνωσης της Ελληνικής κυβέρνησης προς την Γερμανία με την οποία η Αθήνα κάλεσε το Βερολίνο να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις για το ζήτημα των Πολεμικών Επανορθώσεων και του Αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου.
Η Γερμανία πιστή στην γνωστή της τακτική στις 18 Οκτωβρίου 2019 απάντησε αρνητικά στην Ελληνική Ρηματική Διακοίνωση ρίχνοντας πλέον το μπαλάκι στο ελληνικό τερέν.
Μετά απ΄ αυτή την γερμανική άρνηση και ενόψει της παραπάνω απόφασης της γερμανικής Βουλής της 25ης Μαρτίου 2021 για τις πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, η Αθήνα οφείλει να προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες για τη δικαστική επίλυση της διαφοράς φέρνοντας το ζήτημα των Γερμανικών Οφειλών ενώπιον του αρμοδίου δικαιοδοτικού οργάνου.
Εγγραφή γερμανικών αποζημιώσεων στον κρατικό προϋπολογισμό και τιτλοποίηση του κατοχικού δανείου
Ήδη από το 2011 με το βιβλίο μας «Το Μνημόνιο της Χρεωκοπίας και ο Άλλος Δρόμος, Πειραματόζωον η Ελλάς» είχα επισημάνει ότι η Πατρίδα μας προκειμένου να πιέσει αποφασιστικά τη Γερμανία να εξοφλήσει τις Οφειλές της έναντι της Ελλάδας θα έπρεπε πέραν των άλλων να προβεί σε δύο επιπλέον ενέργειες. Στην εγγραφή των Γερμανικών Αποζημιώσεων στον Κρατικό Προϋπολογισμό και στην τιτλοποίηση του Αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου.
Επομένως σε πρώτη φάση η κυβέρνηση οφείλει να εγγράψει το «αντίστοιχο γερμανικό χρέος προς την Ελληνική Δημοκρατία» στις ανείσπρακτες οφειλές προς το Ελληνικό Δημόσιο και κατ΄ επέκταση στον κρατικό προϋπολογισμό, αφού πρόκειται για άμεσα απαιτητό ληξιπρόθεσμο χρέος. Στη συνέχεια θα πρέπει να δοθεί σχετική εντολή από το Υπουργείο Οικονομικών στις υπηρεσίες του να προβούν σε άμεσες ενέργειες για την είσπραξή του εν λόγω ληξιπρόθεσμου γερμανικού χρέους.
Η εγγραφή στον κρατικό προϋπολογισμό του «αντίστοιχου γερμανικού χρέους προς την Ελληνική Δημοκρατία» θα έχει ως αποτέλεσμα ο προϋπολογισμός της χώρας μας να μεταβληθεί σε πλεονασματικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την έξοδο της χώρας από την ενισχυμένη δημοσιονομική εποπτεία της ΕΕ, την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, τα spreads κλπ.
Ταυτόχρονα σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat η Γερμανία θα πρέπει να υποχρεωθεί να εγγράψει το δημόσιο χρέος της προς την Ελλάδα στον δικό της κρατικό προϋπολογισμό και έτσι να τεθεί πλέον το Βερολίνο στη βάσανο της πιθανής δημοσιονομικής επιτήρησης από την ΕΕ αφού είναι πλέον σαφές ότι δεν θα εκπληρώνει τα κριτήρια του Μάαστριχτ αλλά ούτε και τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας.
Μάλιστα είχα την ευκαιρία να προτείνω δύο φορές στην Ελληνική Βουλή ως εισηγητής της ελάσσονος μειοψηφίας κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού 2013 και 2014 την εγγραφή των Γερμανικών Αποζημιώσεων στον Κρατικό Προϋπολογισμό. Τη θέση μου αυτή δέχθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρα υποσχέθηκε το 2014 ότι θα προχωρούσε στην εγγραφή των Γερμανικών Αποζημιώσεων στον Κρατικό Προϋπολογισμό όταν γινόταν πρωθυπουργός. Και βέβαια την επόμενη χρονιά έγινε πρωθυπουργός αλλά δεν τήρησε ποτέ την υπόσχεσή του αυτή καθ΄ όλη τη διάρκεια της τετραετούς και πλέον πρωθυπουργίας του. Δεδομένου ότι η αρνητική απάντηση της Γερμανίας στην ελληνική ρηματική διακοίνωση δόθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2019 επισήμανα τότε ότι υπήρχε επαρκής χρόνος στη διάθεση της κυβέρνησης της ΝΔ προκειμένου να προχωρήσει στην τροποποίηση του Σχεδίου Προϋπολογισμού και να εγγράψει συνακόλουθα τις Γερμανικές Αποζημιώσεις στον Κρατικό Προϋπολογισμό 2020 ο οποίος κατατέθηκε τελικά στη Βουλή στις 21 Νοεμβρίου 2020.
Δυστυχώς όμως τόσο στον προϋπολογισμό του 2020 όσο και στον τρέχοντα προϋπολογισμό του 2021 δεν έγινε καμία εγγραφή των γερμανικών αποζημιώσεων. Ταυτόχρονα την ώρα που η κυβέρνηση έχει επιτρέψει την τιτλοποίηση των δανείων των Ελλήνων, τα οποία έχουν αγοράσει αντί πινακίου φακής τα κοράκια, τελικά δεν έχει γίνει η τιτλοποίηση του κατοχικού δανείου το οποίο θα άνοιγε το δρόμο για την είσπραξή του.
Ο αγώνας για τις γερμανικές αποζημιώσεις συνεχίζεται
Παρεμβάσεις στην Ελληνική Βουλή
Από την πρώτη στιγμή της εκλογής μου στην Ελληνική Βουλή τον Μάιο του 2012 έθεσα πολλές φορές το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων.
Έτσι ως αποτέλεσμα Επίκαιρης Ερώτησης την οποία απεύθυνα στον Υπουργό Οικονομικών στις 21/8/2012 και η οποία συζητήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2012 ο τότε αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Χ. Σταϊκούρας δεσμεύθηκε και πράγματι προχώρησε στη σύσταση επιτροπής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτος (ΓΛΚ) η οποία αφού αρχειοθέτησε όλα τα έγγραφα σε σχέση με τις γερμανικές αποζημιώσεις κατέληξε και σε Έκθεση-πόρισμα το οποίο καθόρισε αναλυτικά τα οφειλόμενα από τη Γερμανία προς την Ελλάδα ποσά. Στηριζόμενη στην Έκθεση του ΓΛΚ, η διακομματική κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών στην παραπάνω Έκθεσή της το 2016 και στη σελ. 47 επιβεβαίωσε την εν λόγω Έκθεση του ΓΛΚ και υποστήριξε ότι το τελικό οφειλόμενο ποσό ανέρχεται σε 269,5 δις ευρώ πλέον τόκων. Ποσό το οποίο τελικά διεκδικεί η Ελλάδα με βάση την παραπάνω από 4/6/2019 ρηματική διακοίνωση Τσίπρα.
Ακολούθησε Γραπτή Ερώτησή μου στις 10/9/2012 για τη σφαγή της Βιάννου και άλλες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις μου.
Επιπλέον στις 22/2/2013 έγινε νέα συζήτηση Επίκαιρης Ερώτησής μου για τις γερμανικές αποζημιώσεις οπότε και δηλώθηκε από τον Χρήστο Σταϊκούρα ότι στις 8 Μαρτίου 2013 θα έδινε στη δημοσιότητα την Έκθεση του ΓΛΤ.
Εν συνεχεία στις 12/3/2013 κατέθεσα Γραπτή Ερώτηση και αίτηση κατάθεσης εγγράφων με την οποία ζητούσα από τους Υπουργούς Εξωτερικών και Οικονομικών αντίγραφο της από 8/3/2013 Έκθεσης της Ομάδας Εργασίας του ΓΛΚ για τις γερμανικές αποζημιώσεις για να λάβω στις 2/4/2013 σχετική αρνητική απάντηση από τον Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών Χρήστο Σταϊκούρα. Σύμφωνα με τον κ. Σταϊκούρα το έργο της Επιτροπής είχε χαρακτηριστεί απόρρητο.
Ακολούθησε στις 12 Ιουλίου 2013 νέα συζήτηση Επίκαιρης Ερώτησής μου προς τον Υπουργό Εξωτερικών με την οποία ζητούσα από τον Β. Βενιζέλο να θέσει το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων κατά την τότε επικείμενη επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα για να λάβω την απάντηση ότι κατ΄ εντολή του τότε ΥΠΕΞ είχε ζητηθεί η επίσπευση έκδοσης πορίσματος από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και την Ομάδα Εργασίας που έχει συγκροτηθεί για το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου.
Και το στενό μαρκάρισμα συνεχίστηκε τον Σεπτέμβριο 2013 με νέα γραπτή Ερώτησή μου προς τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Β. Βενιζέλο στην οποία επισήμανα ότι σε σχέση με τις γερμανικές αποζημιώσεις αν και παρήλθαν 6 μήνες από τη διαβίβαση στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους της παραπάνω Έκθεσης της Ομάδας Εργασίας του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους δεν είχε υποβάλει ακόμη τη σχετική γνωμοδότηση του για τις νομικές ενέργειες που απαιτούντο εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας για την αποτελεσματική διεκδίκηση της άμεσης καταβολής όλων των οφειλών της Ο. Δ. Γερμανίας προς την πατρίδα μας που αφορούσαν στις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις, στο Κατοχικό Δάνειο, στις αποζημιώσεις συγγενών των θυμάτων, στην επιστροφή κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών κλπ.
Στις 17/1/2014 έγινε νέα συζήτηση Επίκαιρης Ερώτησής μου προς τον Υπουργό Εξωτερικών με την οποία ζητούσα από την κυβέρνηση να αξιοποιήσει την ελληνική προεδρία για να διεκδικήσει τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.
Τέλος στις 4 Απριλίου 2014 έγινε συζήτηση Επίκαιρης Ερώτησής μου σχετικά με την μόνιμη ελληνική έκθεση στο Μουσείου του Άουσβιτς στην Πολωνία
Σημειώνεται ότι με πρόταση δική μου και του Παναγιώτη Κουρουπλή συστάθηκε στη Βουλή το 2013 κοινοβουλευτική επιτροπή για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Το έργο της ήταν χρήσιμο για τις μετέπειτα συγκροτηθείσες δύο επιτροπές της Βουλής για το ζήτημα αυτό.
Παρεμβάσεις στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο
Κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως βουλευτής είχα την ευκαιρία να θέσω το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΚΣΣΕ) στο Στρασβούργο στις 25/4/2013. Μιλώντας μάλιστα στα αγγλικά –προκειμένου να αποδοθούν με τον καλύτερο τρόπο και χωρίς ενδιάμεσες διερμηνείες σε σχέση με ειδικούς νομικούς όρους τα σχετικά επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς –ενημέρωσα τους βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης για το ιστορικό αλλά και τις διάφορες πολιτικές και νομικές πτυχές των γερμανικών αποζημιώσεων.
Ακολούθησαν παρεμβάσεις μου τόσο στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων της ΚΣΣΕ και μάλιστα σε ειδικό Σεμινάριο τον Φεβρουάριο του 2014 στη Βαρσοβία όσο και στην συνεδρίαση της Επιτροπής Ελέγχου της ΚΣΣΕ που συνεδρίασε στη Μάλτα στις 27 Φεβρουαρίου 2014.
Παρεμβάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Αλλά και κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Ευρωβουλή είχαν την ευκαιρία να θέσω δεκάδες φορές το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων τόσο στην Ολομέλεια της Ευρωβουλής όσο και στην Επιτροπή Αναφορών της Ευρωβουλής αλλά και σε άλλες Επιτροπές της.
Στο πλαίσιο αυτό επανειλημμένα επιδίωξα τη διοργάνωση δημόσιας ακρόασης για το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων από την Επιτροπή Αναφορών της Ευρωβουλής, προτάσεις που όμως απορρίφθηκαν από τις Πολιτικές Ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών και των Φιλελευθέρων.
Η μεγαλύτερη σύγκρουση πάντως επήλθε με αφορμή την εξέταση της αναφοράς των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης (ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ), εξέλιξη που κορυφώθηκε με την αρνητική απόφαση των συντονιστών της Επιτροπής Αναφορών της Ευρωβουλής της Πέμπτης 8 Σεπτεμβρίου 2016 για τις γερμανικές αποζημιώσεις μια απόφαση ηθικά απαράδεκτη και πολιτικά προκατειλημμένη.
Η εν λόγω απόφαση με σταθμισμένες ψήφους 20 έναντι 14 απέρριψε την ένσταση μου με την οποία ζητούσα να μείνει ανοιχτή η Αναφορά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ) και ταυτόχρονα να κληθούν τόσο η Γερμανία όσο και η Ελλάδα να τοποθετηθούν εγγράφως για το ζήτημα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα όσο και η Κομισιόν να τοποθετηθεί για τις δεσμεύσεις της ΕΕ από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1946.
Την απαράδεκτη αυτή απόφαση να κλείσει η Αναφορά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης ψήφισαν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Ομάδα Σοσιαλιστών και Δημοκρατών και οι Φιλελεύθεροι.
Οι μνημονιακοί αυτοί κύκλοι αποθρασύνθηκαν από την αδιαφορία της τότε Ελληνικής κυβέρνησης η οποία δεν στήριξε την αναφορά της ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ.
Μάλιστα η από 7-9-2016 εκπρόθεσμη παρέμβαση της Ελληνικής Βουλής, μέσω Ευρωβουλευτού, στην Επιτροπή Αναφορών απλά επιβεβαίωσε την αδιαφορία της Ελληνικής πλευράς για την υπόθεση που κρινόταν στις 8-9-2016 και υπονόμευσε την έκβασή της.
Έτσι έκλεισε τότε μια πρώτη φάση στη μάχη που δόθηκε στην Ευρωβουλή για το κεφαλαιώδες ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, μάχη η οποία ξεκίνησε την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015 στη συνεδρίαση των συντονιστών της Επιτροπής Αναφορών όπου μετά από αρκετές αντεγκλήσεις έγινε δεκτή η πρότασή μου να κριθεί παραδεκτή η υπ’ αριθμ. 2214/14 αναφορά της ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ για τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Ταυτόχρονα κλήθηκαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Γερμανία και η Ελλάδα να τοποθετηθούν για το κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα.
Η αδιαφορία και η πολιτική ανευθυνότητα της τότε ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία δεν έστειλε ούτε μισή κόλλα χαρτί για να στηρίξει την Αναφορά των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης ενθάρρυνε την Κομισιόν η οποία παριστάνοντας τον Πόντιο Πιλάτο υποστήριξε ότι δεν μπορεί να λάβει θέση επί του θέματος αυτού διότι δήθεν το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων δεν άπτεται του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου η αναφορά δεν εκπίπτει στο πεδίο αρμοδιοτήτων της Ε.Ε. Στη συνέχεια η γραμματεία της Επιτροπής Αναφορών της Ευρωβουλής με έγγραφό της ζήτησε να κλείσει ο φάκελος της εν λόγω Αναφοράς. Παρά τις δυσμενείς εξελίξεις στις 27 Μαΐου 2016 με γραπτή μου παρέμβαση ζήτησα αφενός μεν να μην γίνει δεκτή η σχετική πρόταση της γραμματείας της Επιτροπής Αναφορών της Βουλής και αφετέρου να παραμείνει ανοικτή η Αναφορά και να κληθεί ενώπιον της Επιτροπής Αναφορών τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η γερμανική κυβέρνηση προκειμένου να τοποθετηθούν επίσημα για το ζήτημα των γερμανικών οφειλών.
Η εν λόγω ένστασή μου που έγινε δεκτή στην κλειστή συνεδρίαση των Συντονιστών της Επιτροπής Αναφορών στις 2/6/2016 και ανακοινώθηκε στη συνεδρίαση της Επιτροπής αυτής την ίδια ημέρα χορηγούσε προθεσμία μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου για την υποβολή νέων στοιχείων προκειμένου να επανεξεταστεί η παραπάνω Αναφορά.
Στο πλαίσιο αυτό τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016 προσκόμισα και νέα στοιχεία και επανάφερα την ως άνω από 27/5/2016 πρότασή μου να μείνει ανοικτή η Αναφορά, να κληθούν η Γερμανία και η Ελλάδα να εκφράσουν εγγράφως τις απόψεις τους για τις Γερμανικές Οφειλές και να κληθεί επιπλέον η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία παρίστανε τον Πόντιο Πιλάτο επί του θέματος, να τοποθετηθεί για τις δεσμεύσεις που απορρέουν για την ίδια την ΕΕ από τις αποφάσεις της Διεθνούς Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1946 για τις Πολεμικές Επανορθώσεις.
Παρά τις εν λόγω ενέργειές μου τελικά οι συντονιστές της Επιτροπής Αναφορών έλαβαν την παραπάνω κατάπτυστη απόφασή τους απορρίπτοντας την ένστασή μου και αποφασίζοντας να κλείσει η Αναφορά των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης για τις γερμανικές οφειλές.
Η δεύτερη φάση της μάχης της Ευρωβουλής για τις γερμανικές αποζημιώσεις αφορούσε στην προσπάθεια που έγινε από την πλευρά μου να υπάρξει σαφής αναφορά στις γερμανικές αποζημιώσεις στην ετήσια έκθεση δράσης της Επιτροπής Αναφορών έτους 2016 την οποία είχα αναλάβει να συντάξω ως εισηγητής. Και πάλι βρέθηκα αντιμέτωπος με τη γνωστή τριάδα των πολιτικών Ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών και των Φιλελευθέρων προκειμένου να μην υπάρξει αναφορά από την Ολομέλεια της Ευρωβουλής στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων.
Έτσι τον Νοέμβριο του 2017 Βρετανοί και Γάλλοι Ευρωβουλευτές συνεπικουρούμενοι από Γερμανούς και Ρουμάνους συναδέλφους τους υπερψήφισαν κατάπτυστη τροπολογία με την οποία αφαίρεσαν κάθε αναφορά στις Γερμανικές Αποζημιώσεις από την Έκθεση μου.
Ειδικότερα εγώ ως Εισηγητής της Έκθεσης για την δραστηριότητα της Επιτροπής Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το έτος 2016 και μάλιστα στην παράγραφο 16 της Έκθεσής μου είχα στηλιτεύσει την απαράδεκτη και παράνομη απόφαση των Συντονιστών της Επιτροπής Αναφορών με την οποία θεωρούσαν ότι η υπ’ αριθμόν 2214/2014 Αναφορά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης – ΔΣΕ για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις δεν ενέπιπτε δήθεν στο πεδίο δράσης της ΕΕ και όλα αυτά παρότι τον Σεπτέμβριο του 2015 μετά από Ένστασή μου η παραπάνω Αναφορά είχε κριθεί παραδεκτή.
Μάλιστα το απύθμενο θράσος των παραπάνω Ευρωβουλευτών τους οδήγησε στο σημείο να απαιτήσουν και την εξάλειψη αντίστοιχης διατύπωσης στο Αιτιολογικό Σημείωμα της Έκθεσής μου, το όποιο ως γνωστόν ποτέ δεν τίθεται σε ψηφοφορία μια και συντάσσεται αποκλειστικά από τον εκάστοτε Εισηγητή.
Τελικά μετά από απόφαση της Προέδρου της Επιτροπής Αναφορών και αφού προηγήθηκαν έντονες αντεγκλήσεις μου με την Πρόεδρο της Επιτροπής και τους Ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος οι όποιοι ενεργούσαν κυριολεκτικά ως κλακαδόροι, αφαιρέθηκε από το Εισαγωγικό Σημείωμα της Έκθεσής μου η επίμαχη αναφορά στις Γερμανικές Αποζημιώσεις.
Στις τότε τοποθετήσεις μου κατήγγειλα το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, την Σοσιαλιστική Ομάδα και την Ομάδα των Φιλελευθέρων για την ανάλγητη αντίθεση τους στην διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας των Γερμανικών Πολεμικών Επανορθώσεων, του Κατοχικού Δανείου και των Αποζημιώσεων των συγγενών των θυμάτων που εκτελέστηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.
Κλείνοντας διαμήνυσα προς κάθε κατεύθυνση ότι ο αγώνας για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις και για την δικαίωση των θυμάτων του ναζισμού θα συνεχιστεί ακόμα πιο δυνατός.
Επιπλέον στις 12/7/2018 υπήρξε δημιουργήθηκε ιδιαίτερη ένταση όταν κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με Ερώτηση-Παρέμβασή μου κάλεσα τον παρευρισκόμενο και συμμετέχοντα υπουργό οικονομικών της Γερμανίας Όλαφ Σόλτς να προχωρήσει στην εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου και των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων.
Εκδηλώσεις στην Ευρωβουλή για τις γερμανικές αποζημιώσεις με την παρουσία αγωνιστών που επέζησαν από τις εκτελέσεις
Αυτό βέβαια που ενόχλησε ιδιαίτερα το Βερολίνο και τους συνοδοιπόρους του ήταν οι συνεχείς ανά έτος εκδηλώσεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις που διοργάνωσα στις αίθουσες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε αυτές συμμετείχαν και αγωνιστές/αγωνίστριες που κυριολεκτικά είχαν γλυτώσει από τα ολοκαυτώματα. Μάλιστα μια από τις εκδηλώσεις αυτές έγινε και στο πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί στην περιοχή Μπρέντοκ στα περίχωρα των Βρυξελλών. Εκδηλώσεις οι οποίες μεταδόθηκαν live streaming στα ελληνικά και στα αγγλικά.
Στις δράσεις αυτές πρέπει να προστεθούν η συμμετοχή μου σε εκδηλώσεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις με το Κίνημα των 5 Αστέρων στη Ιταλία και ιδίως στο Μιλάνο και στο Desio στην περιοχή της Monza στις 12/12/2014 και στη Ρώμη στις 13/12/2014, καθώς και οι εκδηλώσεις με τους ευρωπαίους Αντιφεντεραλιστές και οι επισκέψεις μνήμης και τιμής στο «Μουσείο της Εξέγερσης της Βαρσοβίας» στις 1-2 Σεπτεμβρίου 2015 και στα πρώην στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Άουσβιτς και στο Μπιρκενάου στις 20/10/2016.
Τέλος με ιδιαίτερη επιτυχία διοργάνωσα διαδικτυακή ψηφοφορία για την εγγραφή των γερμανικών αποζημιώσεων στον κρατικό προϋπολογισμό.
Στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τους χιλιάδες αγωνιστές από όλους τους χώρους για τη συμπαράστασή τους στον αγώνα μας για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.
Ένα αγώνα τον οποίο θα συνεχίσουμε ακόμη πιο δυνατά και αποφασιστικά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
