Η έκδοση στις 17 Ιουλίου 2024 της καταδικαστικής για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) υπ΄ αρίθμ. Τ-689/21 απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ αναφορικά με την έλλειψη διαφάνειας σε σχέση με τα συμβόλαια που υπέγραψε η Κομισιόν για λογαριασμό των κρατών μελών της ΕΕ για τα κορονοεμβόλια, επιβεβαίωσε το καθεστώς αδιαφάνειας που επικρατεί στις αποφάσεις του ιερατείου των Βρυξελλών.
Ταυτόχρονα όμως η εν λόγω απόφαση πέραν των άλλων αποφάνθηκε και κατά της περίφημης νομικής ασυλίας των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου, δικαιώνοντας πλήρως το περιεχόμενο της από 3/2/2021 σχετικής Αναφοράς μου ενώπιον της Επιτροπής Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η ειρωνεία όμως είναι ότι παρότι η εν λόγω δικαστική απόφαση-ράπισμα για την Κομισιόν και συνακόλουθα και για την Πρόεδρό της εκδόθηκε την Τετάρτη 17/7/2024, εντούτοις η κυρία φον ντερ Λάιεν την ακριβώς επομένη ημέρα κατάφερε να εκλεγεί για δεύτερη φορά Πρόεδρος της Κομισιόν και μάλιστα με 401 ψήφους (www.iefimerida.gr 18/7/2024).
Το άκρον άωτον όμως της πρόκλησης ήταν το γεγονός ότι η κυρία φον ντερ Λάιεν σύμφωνα με πληροφορίες ψηφίστηκε για Πρόεδρος και από τους Πράσινους (www.capital.gr 18/7/2024) παρότι η εν λόγω καταδικαστική απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ για την Κομισιόν και συνακόλουθα και για την κυρία φον ντερ Λάιεν προκλήθηκε λόγω προσφυγής έξι ευρωβουλευτών των Πρασίνων!!!
Σε σχέση με το μείζον ζήτημα της νομικής ασυλίας των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου με την παραπάνω Αναφορά μου στην Ευρωβουλή από τις αρχές Φεβρουαρίου 2021 είχα επισημάνει δύο βασικά στοιχεία.
Αφενός υποστήριζα ότι ήταν αντίθετη με το δίκαιο της ΕΕ κάθε χορήγηση νομικής ασυλίας των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου για ενδεχόμενες βλάβες της υγείας των εμβολιασθέντων και αφετέρου αφού αποκάλυπτα ότι η Ελλάδα και τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ ανέλαβαν να αποζημιώσουν τις πολυεθνικές του κορονοεμβολίου για κάθε τυχόν ζημία τους η οποία θα μπορούσε να επέλθει λόγω βλάβης της υγείας των εμβολιασθέντων, έθετα το ζήτημα του περίφημου ηθικού κινδύνου.
Δηλαδή ρωτούσα ποια τελικά θα ήταν η συμπεριφορά των φαρμακευτικών εταιρειών που παρασκεύαζαν τα εμβόλια κατά του κορονοϊού και μάλιστα «σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από το σύνηθες χρονικό διάστημα των 10 ετών» όταν γνώριζαν ότι η ενδεχόμενη αποζημίωση για βλάβες στην υγεία όσων θα εμβολιαζόταν με τα εμβόλιά τους τελικά θα καλυπτόταν από τα κράτη μέλη της ΕΕ;
Στο πλαίσιο αυτό είναι χαρακτηριστικό ότι στη Σύνοψη της εν λόγω υπ΄ αρίθμ. Τ-689/21 απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ (www.eur-lex.europa.eu 17/7/2024) μεταξύ άλλων επισημαίνεται και το παρακάτω:
«Το Γενικό Δικαστήριο παρατηρεί αφενός ότι ο μηχανισμός αποζημιώσεων των ενδιαφερομένων επιχειρήσεων (δηλαδή των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου) από τα κράτη μέλη ο οποίος προβλέπεται στις επίμαχες συμφωνίες ουδόλως επηρεάζει το καθεστώς νομικής ευθύνης των εν λόγω επιχειρήσεων βάσει της οδηγίας 85/374 Συγκεκριμένα κατά την οδηγία αυτή ο παραγωγός ευθύνεται για κάθε ζημία που οφείλεται σε ελαττώματα του προϊόντος του και η ευθύνη του δεν δύναται να περιοριστεί ή να αποκλειστεί έναντι του ζημιωθέντος με ρήτρα περιορισμού ή απαλλαγής από την ευθύνη».
Ουσιαστικά ακριβώς όσα είχα επισημάνει στην ως άνω Αναφορά μου προς την Ευρωβουλή πριν τρία και πλέον έτη.
Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι στην εν λόγω Αναφορά επισήμανα συναφώς επί λέξει:
«Οι παραπάνω συνομολογηθείσες ρήτρες είναι αντίθετες προς το δίκαιο της ΕΕ και ειδικότερα τόσο προς την Οδηγία 85/374/ΕΟΚ του Συμβουλίου που ρητά καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις της ευθύνης του παραγωγού εμβολίων όσο και την νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ) στην υπόθεση C-621/15 N. W όπου και καθορίστηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις της νομικής ευθύνης των εταιρειών παραγωγών εμβολίων για την αποζημίωση όσων υφίστανται βλάβη στην υγεία τους και ζημία στην περιουσία τους λόγω παρενεργειών του εμβολίου».
Η πλήρης δικαίωση της παραπάνω θέσης μου έρχεται από την παράγραφο 151 της εν λόγω υπ΄ αρίθμ Τ-689/21 Απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ η οποία έχει ως εξής:
«151.Κατ’ αρχάς επισημαίνεται ότι σύμφωνα με τα άρθρα 1 και 12 της οδηγίας 85/374/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 25ης Ιουλίου 1985, για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σε θέματα ευθύνης λόγω ελαττωματικών προϊόντων (ΕΕ 1985, L 210, σ. 29), ο παραγωγός ευθύνεται για κάθε ζημία που οφείλεται σε ελάττωμα του προϊόντος του και η ευθύνη του δεν δύναται να περιοριστεί ή να αποκλειστεί έναντι του ζημιωθέντος με ρήτρα περιορισμού ή απαλλαγής από την ευθύνη. Επομένως, όπως αναγνώρισε η Επιτροπή κατά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση, ελλείψει τροποποιήσεως της οδηγίας 85/374, ούτε η Επιτροπή ούτε τα κράτη μέλη είχαν δικαίωμα να παρεκκλίνουν από τις διατάξεις της εν λόγω οδηγίας».
Βέβαια στη συνέχεια η εν λόγω δικαστική Απόφαση συνεχίζει:
«152.Εξάλλου, καμία διάταξη της οδηγίας 85/374 δεν απαγορεύει σε τρίτον, εν προκειμένω στο κράτος μέλος, να επιστρέψει στον παραγωγό το ποσό που αντιστοιχεί στην αποζημίωση την οποία αυτός κατέβαλε λόγω ελαττωματικότητας του προϊόντος του».
Και αυτό προκειμένου να καλύψει τα κράτη μέλη για την ανάληψη της υποχρέωσης αποζημίωσης των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου.
Περαιτέρω οι σκέψεις 151 και 152 της Απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ επιβεβαιώνουν πλήρως αυτό που επισημαίναμε ήδη από τις αρχές Φεβρουαρίου 2021 (notismarias@gmail.com 1/2/2021) υποστηρίζοντας ότι οι διάφορες συμβατικές ρήτρες περί αποποίησης ευθύνης της εταιρείας παρασκευής κορονοεμβολίων ή άλλως οι ρήτρες αποκλεισμού ευθύνης της παρασκευάστριας εταιρείας «είναι άκυρες και παράνομες, καθώς οι συμβατικές προβλέψεις δεν μπορούν να ακυρώσουν την Οδηγία 85/374/ΕΟΚ του Συμβουλίου η οποία ρητά καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις της ευθύνης του παραγωγού εμβολίων». Επομένως οι «τυχόν παθόντες λόγω του κορονοεμβολίου μπορούν ακόμη νομίμως να προσφύγουν ενώπιον των Ελληνικών δικαστηρίων και δυνάμει του ελληνικού δικαίου και του δικαίου της ΕΕ να ζητήσουν αποζημίωση» από την εταιρεία παραγωγής του κορονοεμβολίου.
Και κατέληγα: «Άλλο ζήτημα είναι βέβαια το ποιες ρήτρες και ενστάσεις θα αξιοποιήσει» η παρασκευάστρια εταιρεία «κατά του Ελληνικού Δημοσίου τις οποίες ενδεχόμενα θα επικαλεστεί προσεπικαλώντας στην εν λόγω δίκη το Ελληνικό Δημόσιο βάσει του ως άνω συμβολαίου και ζητώντας τελικά το Ελληνικό Δημόσιο να υποχρεωθεί δικαστικά να αναλάβει σε τελική ανάλυση την αποζημίωση των παθόντων»
Όμως αντί η Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να προχωρήσει στη συζήτηση της εν λόγω Αναφοράς μου τελικά μέσα σε ένα χρόνο και αφού πρώτα έκρινε παραδεκτή της Αναφορά μου στη συνέχεια προχώρησε άρον-άρον στο κλείσιμο της Αναφοράς μου χωρίς συζήτηση.
Τελικά μετά την υπ΄αρίθμ Τ-689/21 Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ και την πλήρη δικαίωση των ισχυρισμών της από 3/2/2021 Αναφοράς μου τι έχουν τώρα να πουν οι φωστήρες Ευρωβουλευτές μέλη της Επιτροπής Αναφορών της Ευρωβουλής που έκλεισαν άρον-άρον την Αναφορά μου κατά της νομικής ασυλίας των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου;
