Γερμανικές αποζημιώσεις και ελληνικό δημόσιο χρέος ( Νο 2 ) – Νότης Μαριάς

6) Από τις απαιτήσεις των θυμάτων που εκτελέστηκαν από τους ναζί λόγω της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεο λογίας. Στην τελευταία αυτή περίπτωση ανήκουν οι Έλληνες Εβραίοι, οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι κ.λπ., που εξολοθρεύτηκαν από τους ναζί διότι, σύμφωνα με τη ναζιστική ιδεολογία, θεωρούντο κατώτερα όντα.

Για την περίπτωση αυτή, και μόνο αυτή, η γερμανική πλευρά και με αφορμή την υπόθεση Μέρτεν κατέβαλε στη χώρα μας σχετική αποζημίωση.

Ειδικότερα, σε σχέση με τις απαιτήσεις αποζημίωσης ατομικά των Ελλήνων πολιτών που εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εκκρεμεί για εκτέλεση η αμετάκλητη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς για τα θύματα του Διστόμου, η οποία όμως δεν μπορεί να εκτελεστεί κατά του γερμανικού Δημοσίου στη χώρα μας χωρίς σχετική άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει χορηγηθεί. Για το λόγο αυτό έγινε απόπειρα εκτέλεσης της εν λόγω δικαστικής απόφασης κατά της ακίνητης περιουσίας του γερμανικού Δημοσίου στην Ιταλία. Κι ενώ τα ιταλικά δικαστήρια όλων των βαθμών επέτρεψαν την εκτέλεση της εν λόγω απόφασης στη Φλωρεντία, η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κατά της Ιτα λίας, όπου και εκκρεμεί η όλη υπόθεση. Στην εν λόγω υπόθεση έχει ασκήσει παρέμβαση και η Ελλάδα, υποστηρίζοντας ότι η Γερμανία κακώς ισχυρίζεται πως απολαμβάνει δικαιώματος ετεροδικίας εν προκειμένω.

Όπως έχουμε ήδη υποστηρίξει, σε πρώτη φάση η κυβέρνηση οφείλει να εγγράψει το «αντίστοιχο γερμανικό χρέος προς την Ελληνική Δημοκρατία» στις ανείσπρακτες οφειλές τρίτων προς το Ελληνικό Δημόσιο και, κατ’ επέκταση, στον κρατικό προϋπολογισμό, αφού πρόκειται για άμεσα απαιτητό ληξιπρόθεσμο χρέος. Στη συνέχεια, θα πρέπει να δοθεί σχετική εντολή από το υπουργείο Οικονομικών στις υπηρεσίες του να προβούν σε άμεσες ενέργειες για την είσπραξη του εν λόγω ληξιπρόθεσμου γερμανικού χρέους.

Η εγγραφή στον κρατικό προϋπολογισμό του «αντίστοιχου γερμανικού χρέους προς την Ελληνική Δημοκρατία» θα έχει ως αποτέλεσμα ο προϋπολογισμός της χώρας μας να μεταβληθεί σε πλεονασματικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την έξοδο της χώρας από τη δημοσιονομική εποπτεία της ΕΕ, την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, τα spreads κ.λπ.

Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat, η Γερμανία θα πρέπει να υποχρεωθεί να εγγράψει το δημόσιο χρέος της προς την Ελλάδα στο δικό της κρατικό προϋπολογισμό κι έτσι να τεθεί πλέον το Βερολίνο στη βάσανο της πιθανής δημοσιονομικής επιτήρησης από την ΕΕ, αφού είναι πλέον σαφές ότι δεν θα εκπληρώνει τα κριτήρια του Μάαστριχτ αλλά ούτε και τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας.

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει εκτεταμένα, η δανειακή σύμβαση Ελλάδας – κρατών Ευρωζώνης, ύψους 80 δις ευρώ, συνιστά λεόντειο σύμβαση με σημαντικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις για τη χώρα μας.

Η δανειακή σύμβαση υπογράφηκε από την Ελλάδα και τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης πλην της Γερμανίας. Αντί για τη Γερμανία, τη σύμβαση υπέγραψε η τράπεζα KfW, «που υπόκειται στις οδηγίες, τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Γερμανίας».

Αρκετοί διερωτήθηκαν τότε γιατί δεν υπέγραψε τη δανειακή σύμβαση η Γερμανία αλλά προώθησε στη θέση της την κρατική γερμανική τράπεζα ΚfW. H βασική αιτία, όπως προκύπτει εκ των υστέρων, οφείλεται στις γερμανικές αποζημιώσεις και στο κατοχικό δάνειο που οφείλει, σύμφωνα με τα παραπάνω, το Βερολίνο στη χώρα μας.

Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, από τα 80 δις ευρώ του συνολικού ποσού της δανειακής σύμβασης, η γερμανική πλευρά μέσω KfW θα καταβάλει συνολικά 22,3 δις ευρώ.

Όπως προκύπτει από το άρθρο 7 (1) της δανειακής σύμβασης, «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον Δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης…».

Με τον τρόπο, λοιπόν, αυτό, όπως επισημάναμε ήδη, η ελληνική πλευρά παραιτήθηκε εν προκειμένω του δικαιώματος συμψηφισμού αλλά και προβολής ανταπαίτησης κατά της γερμανικής πλευράς έναντι των οφειλών της για τις παραπάνω αιτίες.

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει στα «Επίκαιρα», ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να καταπέσει ο εν λόγω όρος περί παραίτησης από το δικαίωμα συμψηφισμού ή ανταπαίτησης είναι η αξιοποίηση εκ μέρους της ελληνικής πλευράς της ρήτρας του επονείδιστου χρέους.

Ειδικότερα, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους στην ουσία συνιστά «απεχθές ή επονείδιστο χρέος» (odious debt) και για το λόγο αυτό η ελληνική πλευρά έχει κάθε δικαίωμα όχι μόνο να αρνηθεί νόμιμα την εξόφλησή του, αλλά μπορεί να προχωρήσει και στη μονομερή διαγραφή του.

Αυτό έχει ήδη συνομολογηθεί από τον επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Επομένως, ένα τεράστιο τμήμα του ελληνικού δημοσίου χρέους οφείλεται σε μια συμπαιγνία του δικομματισμού, των εποπτικών Αρχών της ΕΕ και της πολιτικής και οικονομικής ευρωπαϊκής ελίτ, προκειμένου να αποκομίζουν οικονομικά οφέλη εις βάρος του ελληνικού λαού. Και, ως εκ τούτου, συνιστά επονείδιστο χρέος.

Προκειμένου, λοιπόν, να αντιμετωπίσει την εν λόγω παράνομη υπερχρέωσή της, η Ελλάδα οδηγήθηκε με ύποπτες και προαποφασισμένες μεθοδεύσεις στο ΔΝΤ και στο δήθεν μηχανισμό διάσωσης και υποχρεώθηκε στη σύναψη δανείων με τα κράτη της Ευρωζώνης, τη γερμανική κρατική τράπεζα KfW και το ΔΝΤ, ύψους 110 δις ευρώ.

Τα δάνεια αυτά χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την αποπληρωμή των παλαιών επονείδιστων χρεών.

Επομένως, η δανειακή σύμβαση Ελλάδας — κρατών Ευρωζώνης / KfW είναι άκυρη όχι μόνο ως αντισυνταγματική και παράνομη – αφού δεν έχει καν κυρωθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο –, αλλά και διότι συνιστά νέο επονείδιστο χρέος, αφού έχει συναφθεί προκειμένου να πληρωθούν τα παλαιότερα επονείδιστα χρέη της χώρας μας προς τους διεθνείς τοκογλύφους, τα οποία δημιουργήθηκαν λόγω της παραπάνω παράνομης λειτουργίας της ίδιας της ΟΝΕ και των εποπτικών της μηχανισμών.

Στο πλαίσιο αυτό είναι άκυρες και οι διάφορες ρήτρες της εν λόγω δανεια κής σύμβασης μεταξύ των οποίων και η ως άνω παραίτηση της Ελλάδας από το δικαίωμα συμψηφισμού ή ανταπαίτησης.